Verrassingen

Het begon meteen al slecht, of goed. Het is maar van welke kant je het wil bekijken.

De allereerste Oscar (beste mannelijke bijrol) ging niet naar de mijn voorspelde rol van Eddie Murphy in DREAMGIRLS maar naar Alan Arkin voor zijn, het moet gezegd, verrekte goede interpretatie van de aan alcohol en crack verslaafde grootvader in LITTLE MISS SUNSHINE. Het was een “bommer” maar ik kon er vrede mee hebben.

Voor het tweede achtereenvolgende jaar zat helemaal aan het einde van de, voor de rest behoorlijk amusante show, de allergrootste misser: “Beste Film”: THE DEPARTED !! Ik kan er echt niet overuit. Ja, de druiven zijn best zuur want ik had nu eenmaal BABEL als beste film voorspeld. Voor mijn part had mijn geliefde THE QUEEN of zelfs het lichtelijk overrate LITTLE MISS SUNSHINE mogen winnen maar niet THE DEPARTED. Het is echt niet Scorsese’s beste film. Dat hij de Oscar zou krijgen voor Beste Regie lag voor de hand omdat de collectieve schaamte in Hollywood over haar kookpunt was geraakt. Schaamte omdat een van de beste regisseurs van onze tijd nog altijd geen Oscar in zijn prijzenkast mocht bijzetten. Ik vond en vind het een bezopen reden iemand daarvoor de begeerlijkste filmprijs op aarde te geven, maar goed ik had er vrede mee. Ik heb geen vrede met die Oscar voor BESTE FILM. Belachelijk! De slechtste film heeft gewonnen.

Dat geen van de drie nominaties voor Best Song uit DREAMGIRLS werd verzilverd was ook een ongekende verrassing. Het zijn de verrassingen, uiteraard, die een Oscaravond boven de middelmaat tillen zodat het geen voorspelbaar zootje wordt. Maar als je voorspellingen de mist ingaan dan leidt dan in ieder geval tot reflectie en beslissingen: ik blijf volgend jaar niet meer de hele nacht op! THE DEPARTED de Beste Film.... Het mocht wat....