THE MORNINGS AFTER

Het weer in Kaapstad is hoegenaamd voor geen meter veranderd, het is hier elke dag weer prachtig zonning weer, en dus liep ik vrijdag j.l. de 8 kilometer in een bloedverzengede hitte.  Aangemoedigd door eenieder die namens de stichting Run4Schools in Kaapstad was/is voor de Two Oceans Marathon, begon ik aan die schier onmogelijke achtduizend meter (klinkt ineens een stuk langer....).  Ik zal u mijn gedachtenspinsels gedurende die grueling kilometers besparen, maar geloof me het waren nota bene happy thoughts.  Ik was stomverbaasd over mezelf.   Ik had echt gedacht dat ik als de spreekwoordelijke grumpy old man die ik nu eenmaal ben, de helling van Rhodes Avenue zou af- en opstrompelen, maar nee....., ik voelde me goed en verbaasde mezelf door de goede luim die dat opleverde.  Nooit gedacht dat ik dat lopen nog leuk zou gaan vinden ook.  Helemaal toen twee niet bepaald onaantrekkelijke dames me complmenteerden met mijn, inderdaad, geweldig mooie kuiten.  Het ware leuker en nog aanmoediger geweest als die opmerking van twee flashy Zuid Afrikaanse hunks was gekomen, maar he.... beggars hebben geen keuze.  Eenmaal om de hoek op weg naar de finish bij de Universiteit riep er iemand “...come on pop (voor de goede verstaander “opa”) you’re almost there...”, en dat bracht me weer met beide op de grond.  De laatste kilometer werd ik door een camerateam en alle halve en hele maraton lopers uit Nederland naar binnengeschreeuwd zodat ik toch maar lekker binnen het uur die 8 kilomneter zou afleggen.  Uiteindelijk was de tijd 59 minuten en 42 seconden.  Het was euforisch en beleefd knikkend, zelfs een beetje blase, nam ik alle complimenten in ontvangst. Hoe was die “GoedeVrijdag omerking” ook al weer:  “het is volbracht”.