The Queen (2)

Ik was dit jaar niet in Venetië voor het jaarlijkse filmfestival met de bijbehorende Gouden en Zilveren Leeuwenregen en kon dus de triomf van Hellen Mirren als The Queen in de film THE QUEEN niet live meemaken. Het schijnt, ik heb zo mijn bronnen, dat bij de ontvangst van de Gouden Leeuw voor beste actrice ze een staande ovatie van maar liefst 5 minuten mocht doorstaan. Dat deed ze dan ook met koninklijke allure. Enfin ik wilde voor deze column maar wat graag die film zien en dus arrangeerde de distributeur een private vertoning compleet met echte royalty watchers.

Alleskunner regisseur Stephen Frears richt zicht op de acht dagen na de gewelddadige dood van Diana Princess of Wales (31 Augustus 1997). Het volk verkeerde in een aan massahysterie grenzende spasm en Diana’s ex-schoonfamilie hulde zich in het Schotse zomervakantiepaleis Balmoral in een ijskoud afwijzend zwijgen. Ruzies tussen troonopvolger Charles en zijn koninklijke moeder ten spijt; The Queen en met haar, haar man en de koningmoeder zijn in de volle overtuiging dat de dood en begrafenis een “private matter” is en hebben geen enkele boodschap aan de gevoelens van het volk.

Maar zie daar, de redder van de natie en het koninkrijk dient zich aan in de pas aangetreden held van het volk: Tony Blair. Gevoed aan de ene kant door zijn eigen Cherry met een niet mis te verstane afkeer van The Royals en aan de andere kant behept met een portie gezond verstand, overlevingsdrang en lichte hang naar conservatisme weet hij uiterste behendig tussen de klippen te laveren en het Koningshuis te dwingen tot een letterlijke afdaling uit hun ivoren toren !
Nou had diezelfde Tony Blair ook wel iets nodig om zich te profileren want in de vier maanden na zijn aantreden was hij nog niet echt tot iets gekomen waar het volk zo naar verlangde: veranderende daadkracht. De dood van Diana, hoe wrang ook, was die buitenkans !

Ik kan heel lyrisch van deze film worden en ben zo blij dat ik deze film op tijd kon zien zodat ik er hier kond van kan doen.
Waar was u toen Diana overleed ? Wist u ook niet waar u kijken moest met al die huilende “stiff upperlippige en froid sangige” Britten in beeld ?
Deze film geeft weliswaar niet de antwoorden maar helpt u wel op weg te begrijpen dat ja, zelfs Britten echte mensen zijn, hun koningin uiteindelijk een hele wijze vorst is, dat Groot Brittannië en al zijn/haar tradities in 8 dagen veranderde en dat dit soort films wat mij betreft niet genoeg gemaakt kunnen worden.

The Queen

Waar ik me ongelooflijk over verbaasd heb is de enorme publiciteit voor de film THE QUEEN in het foremost Royalty blad van de wereld IMAGES DU MONDE/POINT DE VUE. Maar liefst 18 pagina’s lang wordt er uitgebreid ingegaan op een van de beste films van dit jaar. (trouwens de trailer is te zien op www.PREVIEW.NL). Nou hebben die Fransen ook wel wat met Royalty want ze treuren nog steeds dat ze een Republiek zijn waarvan de President trouwens Koninklijke privileges heeft (en ook neemt....)!

DE NIEUWE TEEF-STANDAARD

MERYL STREEP is een van de allerbeste actrices van onze tijd. Punt !

Nou, ja ík vind haar eigenlijk wel heel erg cool en tof. Dat ze inmiddels wereldrecordhouder Oscargenomineerde actrice is weet natuurlijk iedereen; en datzelfde wereldrecord zal ze ongetwijfeld dit jaar scherper stellen want ze heeft weer eens twee personages neergezet die iedereen, maar vooral de Oscarstemgerechtigden, kunnen bekoren.
Het zal nog tot december duren voor dat we van Meryl kunnen genieten in de rol van een van de twee zingende zusjes Johnson in Robert Altman’s erg fijne film A PRAIRIE HOME COMAPNION; maar halverwege oktober gaat de film THE DEVIL WEARS PRADA hier ten lande in première ( voor nog meer informatie zie PREVIEW.NL ).

TDWP is uitgerekend een film waarin Streep helemaal loos kan gaan. Ze deinst er niet voor terug zich uiterst kwetsbaar op te stellen. Bijvoorbeeld in een scène, in zo’n opulente Parijse hotelsuite waarin ze gedrapeerd op een sofa, zonder make-up, met opgezwollen ogen er echt oud en breekbaar zit te zijn en een van de mooiste en delicaatste momenten van de film speelt. Ik heb zelfs het vermoeden dat ze ouder, vermoeider en valer is opgemaakt, maar dat kan wishful thinking zijn ! Mijn heldin wordt niet oud(er)....!

Waarom ben ik van dat ene moment nu zo onder de indruk ?
Haar rol als Miranda Priestly de veeleisende tot in de puntjes gekleede en opgemaakte chief editor van RUNWAY -het grootste; het dikste; het invloedrijkste modeblad uit New York- is een duivelse rol ! Het woord kreng dekt bij lange na niet de lading. Als we aannemen dat in films en boeken de “zaken” extra worden aangezet en er slechts 50% van waar is, dan nog is de echte mevrouw Anna Wintour (chief editor van de Amerikaanse VOGUE op wiens strapatsen THE DEVIL WEARS PRADA is gebaseerd) de spreekwoordelijke duivel.
Dat immense verschil; van dat ene moment van zeer kwetsbare oudere verlaten vrouw tot dat ongenaakbare carrièrewijf; mijn Meryl kan dat !

La Streep moet zich kostelijk geamuseerd hebben om dit bigger than life personage neer te zetten Schijnbaar moeiteloos heeft ze de bitchknop om kunnen zetten en met dit karakter een filmheldin neergezet die als de nieuwe teefstandaard kan worden gebruikt.

Norma Desmond en Cruella De Vil eat your heart out.


Jac. Goderie